The Ultimate Guide To maze gaon nibandh in marathi

The Ultimate Guide To maze gaon nibandh in marathi

Blog Article

गावच्या घराबाहेर अंगणात एक छोटंसं तुळशी वृंदावनही आहे. आजी रोज पहाटे तिकडे रांगोळी घालते आणि सकाळ संद्याकाळ तुळशीची पूजा करते. 

यात्रा केल्यानंतर स्वच्छतेचं प्रमोशन केलं जातं, ज्यामुळे समुदायात स्वच्छतेचं प्रति अधिक उत्साह भरलं.

चिखलाच्या रस्त्याने गाडी वळली की मला हवेतील ताजेपणा जाणवतो. गावाकडे जाणाऱ्या रस्त्याच्या दुतर्फा मोठमोठी झाडे आहेत आणि ती इतकी जीवंत आहेत की जणू ते आपल्या गावात आपले स्वागत करण्यासाठी आनंदाने नाचत आहेत. असं चित्तथरारक दृश्य मी कधीच पाहिलं नाही. गावाच्या वेशीवर एक मंदिर आहे जिथे अनेकदा प्रार्थना, विधी आणि इतर पूजाविधी होत असतात.

त्यांचा निरनिराळ्या देवतांवर विश्वास आहे. शिक्षणाअभावी त्यांच्यात देशाबद्द्लचे प्रेम पूर्णपणे विकसित झाले नाही, तरीही त्यांचे बंधुत्व आहे. होळीचा गुलाल सर्वांचे हृदय गुलाबी रंगाने भरतो, दिवाळीचा प्रकाश प्रत्येकाचे हृदय उजळवते. अशा प्रकारे सणांच्या वेळी संपूर्ण गाव कुटूंबासारखे होते.

प्रत्येक भारतीयाला सतत भारतीय असल्याचा अभिमान वाटतो. म्हणूनच या देशातला प्रत्येक नागरिक देशासाठी कर्तुत्व सिद्ध करण्यासाठी व प्रसंगी बलिदान देण्यासाठी सिद्ध असतो.

गावा बद्दल सांगायचे झाल्यास, गाव मधील सर्व लोकांची घरे जवळपास सारखीच आहेत. आकाराने कमी जास्त आहेत. इथल्या शहरासारखी दाटी नाही, बिल्डीन्गिंगचे डोंगर नसून हिरवे गार वनराईने बहरलेले खरोखरचे डोंगर बघायला मिळतात.

ह्याचं साकारात्मक स्वरूपांतर एक सुखद आणि स्वस्थ गावाचं सर्व नाटक.

पक्ष्यांच्या जगातील विविधता मी तेथेच जाणली. आजीच्या हातच्या विविध पदार्थांचा पाहुणचार घेऊन मी जेव्हा निघतो तेव्हा आजी हातावर दही ठेवते. आपल्याकडे असे मानतात की, दूर निघालेल्या पाहुण्याला दही दिले तर तो लवकर परततो.

गावातील इतर खेळ जसे गोट्या, लगोरी, लंगडी, विटी-दांडू आणि काय आणि काय. रात्र थोड्य आणि सोंग फार असचं होतं. मला त्यांचा बरोबर खूप मज्या येते. असे आमचे हे मोहा गाव, खरंच मोहात पडतो. म्हणून मला माझे गाव खूप खूप आवडते.

माझ्या गावात वाढण्याची संधी मिळाल्याबद्दल मी कृतज्ञ आहे. ही एक अशी जागा आहे जिचा मी नेहमीच कदर करीन.

मी दरवर्षी दिवाळी आणि मे महिन्याच्या सुट्टीत गावी जात असे, मला गावाला राहायला खूप आवडते.

त्या वेळी गावात गारेगार वाल्यांकडून गारेगार घेऊन खाण्याचा आनंद काही वेगळाच होता.

आपले गाव, त्याचे सौंदर्य, सांस्कृतिक धरोहर, आणि त्याच्या वातावरणातील सफाईसाठी किंचित जिम्मेदार.

शुद्ध पिण्याचे पाणी, वीज, आरोग्य केंद्र, शाळा, योग्य स्वच्छता या काही सुविधांचा गावात अभाव आहे. वातावरणात त्यांची here गरिबी नेहमीच दिसते. गावात अजूनही पंचायती राज व्यवस्था आहे आणि ते सर्व कामांवर लक्ष ठेवतात. गावकरी सहसा खूप अंधश्रद्धाळू असतात.